سیلیکون ولی چیست ؟

سیلیکون ولی چیست ؟
نام دره سیلیکون ابتدا برگرفته از تعداد زیاد شرکت‌ های تولید کننده تراشه های سیلیسیمی در این منطقه بود که بعدها به نمادی از وجود شرکت های زیاد فعال در زمینه فناوری های پیشرفته در این منطقه تبدیل شد و شهرت این منطقه به دلیل قرار داشتن بسیاری از شرکت‌های مطرح انفورماتیک جهان در این منطقه‌است.دره سیلیکون در حدود ۷۰ کیلومتری جنوب شرق سانفرانسیسکو ، ایالات متحده آمریکا قرار دارد و شهرهای بسیاری را در بر می‌گیرد که مهمترین آنها سان خوزه مشهور به پایتخت دره سیلیکون می‌باشد
سیلیکون ولی (Silicon Valley) در بخش جنوبی خلیج سان‌فرانسیسکو در کالیفرنیای شمالی ایالات متحده‌ی آمریکا قرار گرفته است. این منطقه خانه‌ی بسیاری از بزرگ‌ترین شرکت‌های تکنولوژی دنیا از جمله اپل، سیسکو، گوگل، اچ‌پی، اینتل و اوراکل است. این دره به این دلیل دره سیلیکون نامیده می‌شود که در ابتدا محل حضور بسیاری از تولید‌کنندگان و نوآوران تولید تراشه بوده است، اما در نهایت به خاطر وجود کسب‌و‌کارهای مرتبط با تکنولوژی‌های پیشرفته (High-tech)، سیلیکون نامیده شد. امروزه این نام اصطلاحا به صنعت تکنولوژی‌های پیشرفته‌ی آمریکا اشاره دارد. با وجود توسعه‌ی مراکز اقتصادی تکنولوژی‌های پیشرفته‌ی دیگر در ایالات متحده و دنیا، سیلیکون ولی که یک‌سوم سرمایه گذاری‌های خطرپذیر آمریکا را به خود اختصاص داده است، هنوز هم قطب پیشتاز نوآوری و توسعه‌ی تکنولوژی پیشرفته محسوب می‌شود.

سیلیکون ولی از اوایل قرن بیستم به خانه‌ی صنعت رو به رشد و پر جنب‌و‌جوش الکترونیک تبدیل شده است. این صنعت کار خود را با آزمایش و نوآوری در حوزه‌های رادیو، تلوزیون و نظامی آغاز کرد. دانشگاه استنفورد (Stanford)، شرکا و فارغ‌التحصیل‌های این دانشگاه نقش محلی در پیشرفت این منطقه ایفا کرده‌اند.

همبستگی و اتحاد قوی منطقه‌ای کمک بزرگی به رشد سیلیکون ولی کرد. از دهه‌ی ۱۸۹۰، رهبران دانشگاه استنفورد ماموریت خود را خدمت کردن به غرب و شکل دادن به مدارس بر همین اساس دانستند. از سوی دیگر، از آنجا که غربی‌های آمریکا فکر می‌کردند اسباب استثمار شرقی‌های این کشور شده‌اند به تلاش‌های خود برای ساخت یک صنعت بومی خودکفا افزودند. بنابراین، برای ۵۰ سال ابتداییِ توسعه‌ی سیلیکون ولی، منطقه‌گرایی کمک کرد تا منافع دانشگاه استنفورد با منافع شرکت‌های غربی فعال در زمینه‌ی تکنولوژی‌های پیشرفته هم‌راستا شود.
در طول سال‌های دهه‌ی ۱۹۴۰ تا ۱۹۵۰، فردریک ترمان (Frederick Terman)، رئیس دانشکده‌ی مهندسی دانشگاه استنفورد، اساتید و فارغ‌التحصیلان را تشویق کرد که برای خودشان شرکت راه بیاندازند. خود ترمان در شکل‌گیری شرکت‌های هیولت-پاکارد (Hewlett-Packard)، واریان اسوشییتس (Varian Associates) و سایر شرکت‌های تکنولوژی‌های پیشرفته نقش داشته است تا اینکه در نهایت سیلیکون ولی در اطراف محوطه‌ی دانشگاه استنفورد رشد پیدا کرد. به همین علت، معمولا از ترمان به عنوان پدر سیلیکون ولی یاد می‌شود.

در طول سال‌های ۱۹۵۵ تا ۱۹۸۵، تحقیق و توسعه در زمینه‌ی تکنولوژی‌های حالت جامد در دانشگاه استنفورد پس از سه موج نوآوری‌ صنعتی این امکان را برای این دست فعالیت‌های دانشگاه فراهم نمود تا توسط شرکت‌های خصوصی به ویژه آزمایشگاه‌های تلفن بل (Bell Telephone Laboratories)، نیمه‌هادی شاکلی (Shockley semiconductor)، نیمه‌هادی فیرچایلد (Fairchild Semiconductor) و زیراکس پارک (Xerox PARC) مورد حمایت قرار گیرد. در سال ۱۹۶۹، موسسه‌ی تحقیقاتی استنفورد یکی از چهار گره اصلی تشکیل‌دهنده‌ی آرپانت (ARPANET) که پیش از ظهور اینترنت شکل گرفت را راه‌اندازی کرد.
اولین بار در سیلیکون ولی بود که مدارهای مجتمع مبتنی بر سیلیکون، ریزپردازنده‌ها و ریزکامپیوترها در کنار سایر تکنولوژی‌های کلیدی توسعه پیدا نمودند و همچنین این دره برای بیش از ۴ دهه محل بسیاری از نوآوری‌های کلیدی و مهمی بوده است که مرهون تلاش‌های حدودا یک‌چهارم میلیون نفری کارکنان بخش فناوری اطلاعات است. سیلیکون ولی به واسطه‌ی تجمیع تمامی علوم تکنولوژیکی جدید در یک منطقه، گردهم آمدن مهندسان و دانشمندان ماهر از دانشگاه‌های مهم، کمک‌های مالی فراوان از بازار‌های مطمئنی مثل وزارت دفاع، توسعه‌ی یک شبکه‌ی کارآمد از شرکت‌های سرمایه‌گذاری خطرپذیر و در گام‌های ابتدایی، رهبری توسط دانشگاه استنفورد، توانست به عنوان قطب مهم نوآوری شکل بگیرد.
اگرچه سیلیکون ولی از پیامدهای رکود اقتصادی در امان نماند، اما هیچگاه به زانو در نیامد. پس از رکود بزرگ سال‌های ۲۰۰۸-۲۰۰۹ که نرخ بیکاری سیلیکون ولی به ۱۰ درصد و حتی بیشتر رسیده بود، تازه‌واردهایی مثل لینکد‌این (Linkedin) و فیسبوک (Facebook) این امید را ایجاد کردند که رسانه‌های اجتماعی ممکن است موج جدید بعدی برای پیشبرد حرکت سیلیکون ولی باشند. حتی در دوران کاهش سرمایه‌گذاری، شرکت‌های مستقر در سیلیکون ولی ۴۰ درصد از منابع مالی سرمایه‌گذاران خطرپذیر در کل آمریکا را به خود جذب نمودند.
چنین آمارهایی مهم هستند، اما نمی‌توانند فلسفه‌ی وجودی سیلیکون ولی یا تاریخی که باعث شد این منطقه بر سر زبان‌ها بیافتد را قبضه کنند. بسیاری از ساکنان کنونی، این ناحیه را به شکل یک محصول خام و یک نظام سرمایه‌داری برهنه می‌بینند، محلی که کارکنان روستایی آن فست‌فود می‌خورند، سرمایه‌گذاران خطرپذیر آن خودروهای لوکس می‌رانند و روی تراشه‌های کامپیوتری خاصی تخصص دارند و مردان و زنان خوش‌قیافه و جوان می‌توانند ایده‌های خود را به میدان بیاورند، حمایت مالی شوند و منتظر اولین پیشنهاد سهام برای شرکت‌شان باشند تا از یک شخص معمولی سخت‌کوش به یک میلیونر سخت‌کوش تبدیل شوند. بعد از ترکیدن حباب اینترنت، مطمئنا ساکنین منطقه متوجه شدند که انتظار رشد دائم و افسارگسیخته نه تنها احمقانه بلکه خطرناک است. فراموشی تاریخی بخش مهم فرهنگ این منطقه است اما حتی تاکید بر چیزهای خیلی جدید هم نمی‌تواند این حقیقت را که قدرت اقتصادی منطقه، محصول گذشته‌ی آن علاوه بر زمان حال آن و قراردادهای نظامی علاوه بر سرمایه‌گذاری‌های خطرپذیر است به باد فراموشی بسپارد. سیلیکون ولی یک منطقه‌ی بالغ از نظر اقتصادی است که دوران کودکی و بلوغ خود را مدیون دلارهای مالیاتی آمریکا است.
منبع: chetor.com