انسان شناسی زبان شناختیانسان شناسی زبان شناختی

انسان شناسی زبان شناختی

انسان‌شناسی زبانشناختی (به انگلیسی: Linguistic anthropology) علمی میان‌رشته‌ای است که به چگونگی تأثیر زبان بر حیات اجتماعی می‌پردازد. این رشته شاخه‌ای از علم انسانشناسی است که از تلاش برای مستندسازی زبانهای در حال انقراض سرچشمه گرفته و در طی صد سال اخیر اغلب برای تشریح جنبه‌های گونه‌گون ساختار و کاربردهای زبانی توسعه یافته است.
انسان‌شناسی زبانشناختی بررسی می‌کند که زبان چگونه ارتباطات بشری، اشکال هویت اجتماعی و عضویت در گروه‌های اجتماعی را شکل داده؛ عقاید فرهنگی در مقیاس بزرگ و ایدئولوژی‌ها را سازمان بخشیده؛ و بازنمایی فرهنگی مشترک میان جهان‌های طبیعی و اجتماعی را توسعه داده است.
موضوعاتِ اصلی
تحقیقات انسان‌شناسی زبانشناختی معاصر در سه پارادایم صورت می‌پذیرند: «هویت‌های اجتماعی»، «ایدئولوژی‌های مشترک فراگیر» و «ساختمان و کاربردهای روایت در بینا-کنش میان افراد و گروها». موضوعات انسان‌شناختی‌ای که درون این سه پارادایم مورد بررسی قرار می‌گیرند، منجر به ایجاد حوزه‌هایی غنی برای تحقیقات هرچه بیشتر انسان‌شناسان زبانشناختی شده‌اند. از جمله می‌توان به حوزه‌های زیر اشاره کرد:

هویت (Identity)
اجتماعی شدن (Socialization)
ایدئولوژی‌ها (Ideologies)
فضای اجتماعی (Social space)

انسان‌شناسی (به انگلیسی: anthropology) بخشی از علوم اجتماعی است و علم گسترده در خصوص توضیح ابعاد وجودی انسان است،[۱] که حوزهٔ گسترده‌ای از فرهنگ تا تاریخ تکامل انسان را در برمی‌گیرد. ریشه‌های آن در علوم‌ انسانی، علوم طبیعی و علوم اجتماعی است.[۲] ماهیت انسان‌شناسی از دیرباز، مقایسهٔ بین فرهنگی بوده‌است[۳] و نسبی‌گرایی فرهنگی، اصلی اساسی در روش تحقیق انسان‌شناسی شده‌است.[۴][۵][۶]

مردم‌شناسی علم است و از این رو قادر به تبیین، پیش بینی و کنترل روابط پایدار بین نمودهای حوزه فرهنگ انسانی یا جامعه بشری است.

By شرکت ناسار - تجارت با عراق

دکتر حبیب کشاورز عضو هیأت علمی دانشگاه سمنان - گروه زبان و ادبیات عربی

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *