زبان عربی در ایران – رشته عربی

زبان عربی در ایران

زبان عربی در ایران پیشینه‌ای کهن در ادبیات و دستور زبان داشته/ دارد و آغاز آن همپایه رشد و گسترش رسمیِ زبان فارسی دری بوده است. عربی همچنین از زبان‌های گویشور در ایران است. اصل شانزدهم قانون اساسی ایران نیز به بایستگی آموزش زبان عربی پس از دورهٔ ابتدایی تا پایان دورهٔ متوسطه در همهٔ رشته‌های تحصیلی نظری اشاره دارد.[۱] جز این موارد، زبان عربی در ایران برای زبان فارسی نیز مهم است؛ بنا به دیدگاه داریوش آشوری، «فارسی و عربی چه به عنوانِ دو زبانِ همسایه چه به عنوانِ دو زبان در قلمروِ یک فرهنگِ دینی می‌بایست با یکدیگر رابطه و داد-و-ستد داشته باشند، چنان‌که داشته‌اند، و می‌بایست بسیاری از واژه‌ها را از یکدیگر بگیرند، چنان‌که گرفته‌اند.»[۲] همچنین زبان عربی در ایران می‌تواند بخشی از پیوستگی‌های فرهنگی ایران و کشورهای عربی باشد.
آموزش زبان عربی در ایران
شیوهٔ آموزش رسمی زبان عربی، همواره بحث‌برانگیز بوده است. چندگانگی میان آموزش زبان نوین استاندارد عربی، زبان کلاسیک عربی (قرآنی) و گویش‌های عربی در ایران هست. از آنجا که برنامه و سیاست رسمی از آموزش عربی در ایران، یادگیری و آشنایی با متون دینی اسلامی است، گرایش‌ها به زبان کلاسیک عربی (قرآنی) بیشتر است و زبان نوین استاندارد عربی در مدرسه‌ها آموزش داده نمی‌شود، حال اینکه این زبان، کاربرد رسمی در کشورهای عربی دارد.[۵] زبان نوین استاندارد عربی یاگویش‌های پرکاربرد عربی در ایران، از سوی آموزشگاه‌های خصوصی یا دیگر نهادهای فرهنگی وابسته به کشورهای عربی در ایران، آموزش داده می‌شود.