رئالیسم جادوئی چیست؟
سبکی در ادبیات داستانی و شاخه ای از رئالیسم است. خاستگاه رئالیسم جادوئی کشورهای آمریکای لاتین و کشورهای جهان سوم بوده است. این سبک در دهه 1920 در داستان نویسی باب شد.
در رئالیسم جادوئی نویسنده روایت واقعیت های تاریخی و اجتماعی سرزمین خود را با افسانه ها و باورهای قومی آن درهم آمیزد و آنها را بر حسب این باورها و افسانه ها تبیین و حتی تفسیر می کند.
رئالیسم جادویی (به انگلیسی: magic realism) یکی از شاخه‌های واقع‌گرایی (رئالیسم) در مکاتب ادبی است که در آن ساختارهای واقعیت دگرگون می‌شوند و دنیایی واقعی اما با روابط علت و معلولی خاص خود آفریده می‌شود. در داستان‌هایی که به سبک واقع‌گرایی جادویی نوشته شده‌اند، همه چیز عادی است اما یک عنصر جادویی و غیرطبیعی در آنها وجود دارد. پس از فروپاشی مکتب رمانتی‌سیسم مکتب رئالیسم به وجود آمد. این مکتب موضوع کار خود را در جامعه معاصر می‌یافت؛ بنابراین، چنین ادبیاتی نمی‌توانست مانند رمانتی‌سیسم فردی و اشرافی باشد. رئالیسم مکتبی عینی و غیرشخصی است و قهرمانان رمان‌های رئالیستی نه افرادی غیرعادی بلکه از مردم عادی هستند. رئالیسم خود به چهار نوع تقسیم می‌شود:
رئالیسم ابتدایی.
رئالیسم سوسیالیستی.
واقع‌گرایی انتقادی.
رئالیسم جادویی.
جیمز فریزر و سلمان رشدی در انگلستان، لوی استروس در فرانسه، میگل آنخل استوریاس در گواتمالا، گابریل گارسیا مارکز در کلمبیا، کارلوس فوئنتس در مکزیک، آلخو کارپانتیه در کوبا، غلامحسین ساعدی و رضا براهنی در ایران، یاشار کمال و لطیفه تکین در ترکیه، آرتور کازاک و الیزابت لانگاسر در آلمان و بختیار علی در ادبیات کردی[۱]؛ از مشهورترین نویسندگان و شاعران سبک رئالیسم جادویی هستند. داستان آئورا اثر فوئنتس در این سبک نوشته شده‌است. اما پایه‌گذار این سبک گابریل گارسیا مارکز است که با نوشتن رمان صد سال تنهایی رئالیسم جادویی را بنیاد نهاد.
رئالیسم جادوئی به عربی : الواقعیة السحریة
رئالیسم جادوئی به انگلیسی: Magic realism