این گیاه در منطقه جنوب و در استان های فارس و بوشهر و هرمزگان به وفور یافت می شود.
در جنوب این گیاه را بعد از شستشو پخته و با ماست می خورند که بسیار خوشمزه است.
مزه آن به شوری می زند.
گیاه علفی یکساله، کم و بیش آردآلود، مایل به سفید، خاکستری یا مایل به سبز، به ارتفاع 30-120 سانتیمتر. ساقه ها راست، منشعب، نسبتا سخت، گاهی مایل به قرمز. برگها به طول 1-7، به عرض 0/3-4 سانتیمتر، دمبرگ دار. برگهای پایینی و میانی ساقه لوزوی، تخم مرغی یا اغلب مستطیلی یا سرنیزه ای، بالایی ها مستطیلی – سرنیزه ای تا خطی، گوه ای، به ندرت تقریبا پیکانی، سینوسی – دندانه ای، بالاترین برگها و به ندرت همگی برگها تقربیا کامل با سطح تحتانی آردی. گلها دسته ای متراکم، نزدیک به هم، در گل آذینی با شاخه های طویل پانیکول مانند قرار گرفته.
پراکندگی جهانی
گیاهی جهان وطنی است که در نواحی شبه گرم و مرطوب و معتدله جهان تا نواحی خنک تر می روید.
پراکندگی جغرافیایی در ایران
سلمک به صورت علف هرز در اغلب نواحی در استانهای مختلف ایران می روید.
اندامهای مورد استفاده
برگها، گلها، غنچه های گل، دانه ها و روغن آن. سلمک ملین، تصفیه کننده خون، ضد کرم است و بصورت سبزی خوردن برطرف کننده سوءهاضمه است. دم کرده برگهای آن ملین و ضدکرم است و برای درمان زخم های روده مفید است و برای درمان بواسیر، گلودرد و ناراحتی های چشمی نیز مورد استفاده قرار می گیرد. جوشانده آن ملین است، مقوی، مدر و محرک قوه باء است و برای درمان بیماری های کبدی ، ناراحتیهای کبدی و بزرگ شدن طحال بکار می رود. پودر برگهای آن در مصرف خارجی به عنوان ضدعفونی کننده اطراف اندامهای تناسلی کودکان به کار می رود. گلها و غنچه های آن ناراحتی های معدی، ضعف در کودکان و چاق کردن آنان مورد استفاده قرار میگیرد. دانه های آن برای درمان ناراحتیهای کبدی و بزرگ شدن طحال و همچنین سقط جنین توصیه می شود. روغن آن کرم کش است.
منبع: فوجی