عصر ایران – یک زمانی، هر که “دکتر” بود، ارج و قربی داشت چرا که این عنوان، نشان می داد صاحبش سال ها در طلب علم زحمت کشیده و اکنون به مرتبتی چنان عظیم در یک رشته علمی رسیده که می تواند در آن علم، اظهار نظر کند و نظرش نیز صائب و مورد توجه باشد.
اینک اما با وضعیت دانشگاه ها، اعم از دولتی و آزاد و علمی کاربردی و غیرانتفاعی و … شأن و شوکت مدارک دانشگاهی فروپاشیده است و چه بسیار آقا و خانم دکترهایی هستند که نمی توانند درباره رشته ای که مدعی دکتر بودن در آن هستند، حتی یک ساعت بحث خالص علمی کنند یا مقاله ای بنگارند و در این میان، دل انسان می سوزد برای دکترهای واقعی که در میان این همه ناخالصی واقعاً دکتر هستند.
اگر این اَبَر بحران، مدیریت و رفع و رجوع نشود، دیری نخواهد پایید که علم و دانش به کل از سرزمینی که از ابن سیناها و رازی ها و حسابی ها به ارث رسیده است، ریشه کن شود و برهوتی از نادانی با کلی آدم های مدعی بر جای بماند؛ فاجعه ای بدتر از خشکسالی.
—
دُکتُرا (به فرانسوی: Doctorat)، بالاترین مقطع تحصیلی دانشگاهی در ایران و معادل مدرک PhD در دانشگاههای آمریکایی و اروپایی است.
کسب دانشنامه (مدرک) در این مقطع معمولاً نیازمند بین ۲ تا ۶ سال تحصیل و پژوهش پس از دورهٔ کارشناسی ارشد و ارائهٔ یک نوآوری در قالب پایاننامهٔ دورهٔ دکتری است. دکتری تخصصی یا PhD درحقیقت “اعلی درجه علمی” در علم موردنظر یا “صاحب فلسفه و اجتهاد علمی در دانش موردنظر” است. دکتری تخصصی بالاترین مدرک آکادمیک و دانشگاهی در جهان است که معمولاً در رشتههای زیرمجموعهٔ “علوم پایه”، “کشاورزی و منابع طبیعی”، “فنی و مهندسی”، “علوم انسانی” و “هنر” و پس از گذراندن مدارج لیسانس و فوق لیسانس و ارائهٔ یک نوآوری در قالب پایاننامهٔ دورهٔ دکتری کسب میشود.
رشتههای پزشکی و داروسازی و دامپزشکی و دندانپزشکی، که دارای دکتری حرفهایاند، علاوه بر درجهٔ PhD، دارای مرتبههای دیگری با عناوین “دورهٔ تخصصی” در پزشکی “MD”، داروسازی “Pharm.D” دامپزشکی “DVSc”، دندانپزشکی “DT”، میباشند.